Posted by An Ambivert's pen
on 

நம்பிக்கை

துவண்டு கிடந்த என் மனம் துளிர்த்த கதை..
இலையுதிர் காலத்திலே
இணையற்ற துன்பத்தோடு நான்
தளர்ந்திருந்த வேளையிலே
வீசிய தென்றல் மனதைக் குளிர்விக்க
விர்ரென காற்றிலே உதிர்ந்த இலைகள்
விரக்தியில் துவண்டிருந்த என்னை நோக்கி

” என்னை இழக்கும் மரம் மீண்டும் துளிர்க்கிறதே..
நீ மட்டும் சிறு தோல்விக்கே துவளுவது ஏனோ?! “

என்றவாறு கேள்விக்கணையை
என் மனதிலே இறக்கிவிட்டு
மண்ணுக்கு உரமாய் நிலத்திலே அமிழ்ந்தன..